ارزیابی شاخص‌های مؤثر بر قابلیت پیاده‌مداری در راستای تحقق توسعه پایدار شهری (نمونه‌ موردی: خیابان بوعلی‌سینا و اکباتان شهر همدان)

امروزه با افزایش روزافزون جمعیت شهرنشین و به دنبال آن افزایش بی­رویه­ وسایل نقلیه و وابستگی الگوی زندگی شهری به آنها، تحقق توسعه پایدار به عنوان یکی از مهم‌ترین مسائل شهری مطرح شده است. از این‌رو پیاده­مداری که هدف آن بازیابی و توسعه فضاهای پیاده شهری و مقدم دانستن عابران پیاده به عنوان مهم‌ترین عناصر شهری است، بیش از پیش مورد توجه قرار گرفته است. بنابراین این پژوهش با فرض اینکه تقویت پیاده­مداری در تحقق توسعه پایدار شهری موثر است، به دنبال آن است که شاخص­های موثر بر پیاده‌مداری را درنمونه­های مورد مطالعه (خیابان بوعلی­ واکباتان شهر همدان) ارزیابی کند. روش پژوهش توصیفی-تحلیلی بوده و با استفاده از ابزارهای رایج کتابخانه­ای و مشاهده میدانی انجام شده است. اصلی­ترین شاخص­های خیابان پیاده‌مدار از طریق مرور ادبیات داخلی و خارجی و پیشینه پژوهش استخراج گردیده، سپس به ارزیابی معیارها در نمونه­های مورد مطالعه پرداخته شده است و از مدل فرایند تحلیل شبکه (ANP) جهت وزن­دهی به معیارها و زیرمعیارها و مقایسه دو خیابان استفاده شده است و یافته­های پژوهش نشان می­دهد که خیابان بوعلی نسبت به خیابان اکباتان امتیاز بالاتری را کسب نموده است؛ بنابراین خیابان بوعلی برای تبدیل به محور پیاده­مدار در اولویت قرار­می­گیرد؛ همچنین پیشنهاد می­شود که با در نظر گرفتن ترتیب اولویت معیارها، سیاست‌گذاری­هایی در جهت ارتقای معیارهای«حرکتی- دسترسی»، «اجتماعی- اقتصادی»، «فعالیتی– حرکتی» و «کالبدی-زیست‌محیطی» انجام گیرد که لحاظ نمودن این موارد می­تواند گام مهمی درجهت ایجاد قابلیت پیاده‌مداری و در نهایت تحقق توسعه پایدار شهری محسوب شود.